ΕΛΛΗΝΙΚΟN ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ..ΤΟ ΚΑΤΤΙΔΕΝΙΟ!

Κρατάμε πιρούνι σε κόσμο σούπας

Της Irish Wish

-Κοπελιά έχεις ένα τσιγάρο;
-Δεν έχω όχι.
-Κάτσε λίγο κούκλα μου. Να σου πω τη μοίρα σου, δώσε μου το χέρι σου.
-Άσε με. ΟΧΙ.
«Περπάτησα γρήγορα να φύγω από εκεί. Η εικόνα της μαυροφορεμένης τσιγγάνας με τα ανακατωμένα από τον αέρα μαλλιά και τα δόντια σαν πολύχρωμο παζλ με είχε τρομάξει.

 Μα είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2012 να κυκλοφορούν στους δρόμους και να νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να σ’ αγγίζουν; Ευτυχώς η σχολή δεν απέχει ούτε δέκα μέτρα από αυτή τη γωνία.

 Μπαίνοντας στην είσοδο της σχολής, η εικόνα της γυναίκας, πόσο μάλλον τα λόγια της, έχουν ξεφτίσει ήδη στο μυαλό μου. Έχουμε δουλειές. Η σχολή είναι υπό κατάληψη. Το λέει εξάλλου και το μεγάλο πανό με τα κόκκινα γράμματα στην είσοδο. Διεκδικούμε ένα καλύτερο αύριο, μια θέση στον ήλιο, στο δικό μας ήλιο, τον ελληνικό. Παλεύουμε να μείνει έτσι, ελληνικός. Είμαστε μαζί με τον κάθε μέσο Έλληνα που συνεχίζει τον αγώνα. Έτσι κι εμείς. Η σιωπή δεν μας ταιριάζει. Θέλουμε πράξεις επιτέλους.»

-Έλα βρε Κατερίνα, πού είσαι; Σε περιμένουμε, την έβγαλε από τις σκέψεις της ο Γιάννης.
-Τι έγινε;
- Θα σου πω. Μισό, γαλλικό γλυκό δεν πίνεις εσύ;
-Ναι, τι έγινε όμως;
-Θα σου πω. Θέλουμε να κατεβούμε στην πλατεία. Τόσος κόσμος εκεί διαδηλώνει ειρηνικά μέρες τώρα. Πρέπει έστω η συντονιστική επιτροπή της κατάληψης να παραβρεθεί. Καταλαβαίνεις, θα επιδείξουμε και ότι δεν κλείνουμε απλά τη σχολή. Συμμετέχουμε ενεργά.
-Εντάξει, πότε λέμε; Σήμερα;
-Σήμερα; Όχι δε νομίζω. Το απόγευμα θα βγει ο Τόλης με τη Μαρία. Μη τους το χαλάσουμε!
-Αύριο τότε;
-Αύριο δεν κλείνει το παγοδρόμιο;

Θεσσαλονίκη. Το αυτοκίνητο σταματάει απότομα μπροστά στο «Θεαγένειο» νοσοκομείο κι ο άντρας με τα σγουρά μαύρα μαλλιά και τα κατάλευκα γένια κατεβαίνει μισοζαλισμένος. Το αυτοκίνητο απομακρύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Στρέφεται αργά και το κοιτάζει. Μοιάζει σαστισμένος που βρίσκεται εδώ, το πουκάμισό του είναι τσαλακωμένο και βιαστικά χωμένο μέσα από το παντελόνι που στηρίζει μια δερμάτινη ζώνη, είχε πάρει και μερικά κιλά τώρα την άνοιξη.

Είχε χρόνια να ανέβει εδώ. Κι αν δε συνέβαινε το χθεσινοβραδινό, ούτε που θα ξαναερχόταν. Όχι ότι δεν ταξίδευε. Τόσα χρόνια, από το ’90 μέχρι σήμερα πηγαινοερχόταν Στρασβούργο, Aθήνα, Μainz, Λυών, Γενεύη, πίσω Αθήνα, Λουξεμβούργο, Στοκχόλμη, Μόναχο, Πράγα, πίσω στη βάση (Αθήνα) και πάλι Μόναχο, Μπρατισλάβα, Μπαρτσελόνα. Άπειρα συνέδρια και διαλέξεις. Είναι η φύση της δουλειάς τέτοια. Νομικός σύμβουλος, σοβαρός άνθρωπος.
«Πόσο κοντά μου να ‘ναι άραγε;», αναρωτήθηκε. 

Επιστροφή στο λόγο που βρέθηκε και πάλι στη γενέτειρα του. Κι ενώ η Κατερίνα πίνει καφέ με τους συμφοιτητές της και παθιάζεται με το Δημήτρη, το Χάρη, τον Άγγελο, την Κάτια κι όσους βρίσκονται στο Σύνταγμα απαιτώντας, διεκδικώντας ένα αύριο χωρίς μέτρα που πνίγουν τη χώρα μας στο ίδιο της το Αιγαίο, ο κ.Κόρκας, ας τον ονομάσουμε, βηματίζει σκεφτικός στο διάδρομο του νοσοκομείου. Ο υπουργός νοσηλεύεται σοβαρά, οι ιατροί δηλώνουν πως εμφάνισε αιμάτωμα στο στέρνο. Καμία κάκωση. Και καμία βελτίωση στο άμεσο μέλλον.
«Μα είναι δυνατόν; Πώς προκάλεσαν τον.. καρκίνο;», αναρωτήθηκε ξανά.
Το τηλέφωνο χτυπά. Το εγχείρημα πάει καλά. 200.000 βρίσκονται ήδη στο Σύνταγμα. Και σκοπεύουν να παραμείνουν. Και ο φίλος ο Μάνος εκεί. Τους έχει υπό την «προστασία» του. Από τότε που οι προστάτες γίνανε καθοδηγητές έχουμε γεμίσει προστασία εκεί στο κέντρο. «Δεν τους νοιάζει να πεινάσουν, δεν τους νοιάζει να μείνουν άνεργοι, δεν τους νοιάζει ούτε να πεθάνουν!» ήταν τα ακριβή λόγια του συνομιλητή του. Πόσο έξυπνος αυτός ο μπαγάσας που τους μάζεψε; Σαν γίδια πάνε στο μαντρί, πιστεύουν πως θα καταλύσουν τη χώρα. 
«Ας’ τους να εκτονωθούν…», η μοναδική απάντηση.

Η συνταγή είναι γνωστή και δοκιμασμένη εξάλλου. Μικρές ομάδες. Αυτόνομες πολιτικά κατά προτίμηση. Με έναν ωραίο, φιλελευθεριστικό τρόπο πλασαρίσματος- είναι τόσο τρέντυ εξάλλου- πόσο εύκολο να ακολουθήσουν. Ποιός θα αφήσει αυτό το δελεαστικό πακέτο με το δώρο στη συσκευασία των 35ml, την αντί-δραση, την αντί-σταση, το αντί-θετο;

Δεύτερο τηλεφώνημα, ώρα 5 μ.μ. Πρέπει να ετοιμάζει βαλίτσες. Τον περιμένουν σε ένα δεύτερο συνέδριο εκεί στο Μόναχο. Να βάλει άραγε το Cartier ή το Αrmani του το σκούρο το κουστούμι; Να ‘ναι καλά αυτές οι οργανώσεις και τα κονδύλια τους. Έχουμε δυνατότητα επιλογής. Μη γίνουμε και ρεζίλι.

Είναι αργά τώρα πια. Η Κατερίνα ξαπλώνει στο κρεβάτι. Είναι κουρασμένη, γι αυτό γύρισε σπίτι. Αλλιώς θα έμενε στην κατάληψη, αλλά πώς, δεν έχουν κρεβάτια και θέλει να ξαπλώσει. Όλη μέρα στη σχολή κουράστηκε. Τόσο κόσμο είδε, σε άλλο τόσο τηλεφώνησε. Ανοίγει το ραδιόφωνο. Ο ήχος οικείος, το τραγούδι την περικυκλώνει. “Hey you, don’t let them to bury the sun, don’t give in without a fight” της τραγουδούν οι αγαπημένοι Pink Floyd. 
«Όχι, δε γίνεται, δεν θα τους αφήσω, δεν θα ξεφτιλίσουν τη χώρα μου. Πρέπει να αντισταθούμε», σκέφτεται και γυρνάει πλευρό.

Είναι αργά τώρα πια. Ο κ. Κόρκας ξαπλώνει στο κρεβάτι. Είναι κουρασμένος γι αυτό πήγε στο Porto Palace. Να κάνει κι ένα τζακούζι ο άνθρωπος, τόσο κόσμο είδε και σε άλλο τόσο τηλεφώνησε. Κάποιος στο διπλανό δωμάτιο άνοιξε τοραδιόφωνο. “Hey you, don’t let them to bury the sun, don’t give in without a fight”, ακούγεται.
«Μα ποιός τα πιστεύει πλέον αυτά; Δεν ξέρουν ότι τα πιρούνια θέλουν ψαχνό κι όχι σούπα;»

Πηγή :X-Life.gr